Cennetimden Bakarken...

Bitmek bilmeyen Ekim ayının son günleri, bayram tatili dolayısıyla biraz keyif verse de,yine de çok uzun bitmek bilmiyor, tatil var, işe döneceğiz ve yine Ekim bitmemiş olacak…

Sevimsiz Ekim bu yılda anneannemi aldı götürdü bizden…

Rapunzel gibi uzun saçları vardı, yanakları hep kırmızı olurdu… Mezara koyulmadan önce kardeşim görmüş hala yanakları al almış…
Kendi halinde hiç sesi çıkmayan biriydi anneannem,bize uzaktı köyde yaşardı,hastalıktan sonra İstanbul’a çocuklarının yanına gelmişti.
 Aklımda kalan öyle belirgin bir anımız bile yok,dedim ya sessiz,kendi halinde biriydi…Onu seviyordum, geçen yıl gelsin bizde kalsın istemiştim ama ilaçları,doktor kontrolü vardı gelemedi içimde ukde kaldı ısrar etseymişim,beraber vakit geçirebilseymişiz…keşke dememek için vakitli davranmak gerekiyor demek ki…

İlk ölüm haberini aldığımda -ki zaten yoğun bakımdaydı her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini biliyorduk, tepkim hiç olmadı, kendimi oldukça iyi hazırlamışım. İlk aklıma gelen annemdi,şekeri vardı çok üzülecekti,ya ona bir şey olursaydı…

Hayat öyle garip ki annem annesi için ağlarken, bende annem için ağlıyordum…Ölümün sıralısıydı hayırlı olan öyle olmasına sevinsem mi üzülsem mi bilemiyor bazen insan…Anneannem gönlümde uzun saçlarıyla,al yanaklarıyla kalacak hep,nur içinde yatsın…

Zaman zaman kendimi düşünürüm bana bir şey olursa ne olurdu acaba?
Görmeyi ister miydim? yok istemezdim sanıyorum, kimler çok ağlardı, üzülürdü…Cenazem kalabalık olur muydu,nereye gömerlerdi ? bunlar kafamdan geçerken aklıma “Cennetimden Bakarken”filmi geliyor,izlemek güzel olabilir düşüncesine kapılıyorum.

Sevdiklerimin üzüldüğünü düşündükçe gözlerim dolu dolu oluyor,ne tuaf kendim ölmüşüm,geride bıraktıklarım benim için üzülüyorlar,hala onları düşünüyorum,ne kadar ince düşünceliyim değil mi?

Ben iyi insandım, kimseyi üzmemişim,yaptıysam da bilmeden yapmışımdır,o yüzden üzülenim çok olurdu…Kız kardeşim geliyor aklıma en çok o ağlardı, herkesten çok üzülürdü…Engin ağlardı, Hakan ağlardı…Deniz ağlardı,…babam da çok çok ağlardı, kardeşlerim ağlardı,çok üzülürlerdi, kimbilir belki de anam ağlardı gerisi yalan ağlardı, Aslında ben bile ağlardım çünkü ben iyi bir insandım :)

Böyle yazdım diye ölür mölürüm, ondan sonra öleceğini hissetmişti diye yazarlar gazeteler, hep bu korkuyla rahat yazamıyorum duygularımı :)

Aslında herkes ağlarlardı önce evet, ama sonraları gülerlerdi, Zeynep olsaydı şöyle derdi,bir keresinde şöyle demişti çok gülmüştük denirdi... Ne güzel,acı zamanla gülümsemeye dönerdi,sevgiyle hatırlarlar bu iyi bir şey,bunu başarmak ne güzel…

Hayat böyle,herşey bizim için ... Ölüm her yaşta acı, ama Allahım sıralı ölüm versin. Bana da uzun ömür versin ki gülemsetecek anılarım çoğalsın sevdiklerimle...